ÇOBANIN AĞIDI

Şu karşıki yüce dağlara
Çıkarım belki bin kere;
Dayanıp yere değneğimle,
Dalarım uzak vadilere.

Sonra yürürüm köpeğimle
Peşinde yayılan sürünün;
İnerim aşağı tepelerden
Ben de bilemem nasıl, niçin?

Çayırlar orda öyle ki
Geçilmez güzel çiçeklerden;
Toplar dererim demet demet
Kime vereceğimi bilmeden.

O yağmurları, fırtınaları
Geçiştiririm ağaç altında;
Kapalı durur bütün kapılar
Çünkü bir düştür her şey orda.

Kimi dağdaki evin üstünde
Bir ebemkuşağı parlayıp yanar
Ama göçüverdi işte gene de
Sevdiğim kız diyar diyar.

Göçüverdi gitti uzaklara
Sular, denizler aştı belki;
Sızlıyor yüreği çobanın
Ey sürüler! Hepsi geçti!

Goethe