W.B.YEATS'İN ANISINA


I

Tam ortasında göçtü kışın:
Dereler donmuş, neredeyse bomboştu hava alanları,
Yağan kar bir başka biçime sokmuştu anıtları;
Civa düşmüştü ölen günün ağzında.
Elimizdeki bütün göstergeler birleşiyor
Öldüğü günün soğuk, karanlık bir gün olduğunda.

Hastalağından uzakta
Kurtlar koşuşuyordu yeşili bitmeyen ormanlarda,
Şehirli rıhtımlara özenmiyordu köylü ırmak;
Yaslı diller
Gizliyordu ozanın ölümünü şiirlerinden.

Ama onun için son ikindisiydi bu kendisi olarak,
Hastabakıcılar ve fiskoslarla dolu bir ikindi;
Başkaldırıyordu gövdesinin her ili,
Bomboştu usunun alanları,
Sessizlik ele geçiriyordu varoşlarını,
Duygusunun akımı kesiliyor, o hayranları oluyordu.

Şimdi o yüzlerce kente savrulmuş,
Tümüyle bilinmedik sevgilerle karşı karşıya;
Mutluluğa ermek için bir başka koruda
Yabancı bir töreyle yargılanmakta.
Değişiyor bir ölünün sözleri
Yaşayanların ağzında.

Ama yarının öneminde, gürültüsünde
Borsacılar hayvanca kükrerken borsalarında,
Yoksullar çekerken nasılsa alıştıkları çileyi,
Her biri inanmışken özgürlüğe derisinin altında,
Birkaç bin kişi anacak bu günü
Olmadık bir şey yapışını nasıl anarsa kişi.
Elimizdeki bütün göstergeler birleşiyor
Öldüğü günün soğuk, karanlık bir gün olduğunda.



II

Sen de şaşkındın bizler gibi; sanatın aştı her şeyi;
Sürüyle varlıklı kadını, yaşlanıp çürümeyi, kendini.
Çılgın İrlanda'ydı inciten seni şiire.
Şimdi İrlanda yine çılgın, havası gene öyle,
Şiir hiçbir şey oldurmuyor çünkü: yaşıyor
Görevlilerin uğramadığı kendi koyaklarında;
Akıyor güneye
Issız çiftliklerden, telaşlı acılardan,
İnanıp öldüğümüz ilkel kasabalardan.
Yaşıyor şiir, bir olay, bir ağızda sürüp gidiyor.



III

Toprak bu saygın konuğu ağırla:
William Yeats geldi kalmaya.
Boşaltmış şiirini
Yatsın bu İrlandalı gemi.

Bu suçsuz, şu kahraman
Diye bakmıyor zaman,
Hafta bile geçmeden
Bıkıyor bir güzelden,

Yalnız dile tapıyor
Dili yaşatan kişi
Korksa da, övünse de,
Bağışlıyor, sayıyor.

Bu bilinmez nedenle
Kipling'i hoşgören zaman,
İyi yazıyor diye
Bağışlar Claudel'i de.

Karabasanlar içinde
Uluyor Avrupa'nın itleri,
Bekliyor yaşayan uluslar,
Kinine tutsak her biri;

Kızarıyor her surat
O aydınca utançla,
Uzanıyor acımak
Gözlerde denizlerce.

Ozan, doğrudan şaşma,
Üstüne çökse de gece,
Susturulmaz sesinle
Yönelt bizi sevince.

Şiirinle işleyip
Bağa çevir sövgüyü,
Acıyla coşup şakı
İnsan yenilgisini;

Yüreğin çöllerinde
Can veren suyu çağlat,
Günlerin zindanında
İnsana övmeyi öğret.


W.H.Auden