DÖKÜL, YÜREK

Dökül yürek, zamanın ağacından,
dökülün yapraklar, kimbilir ne zaman
güneşin kucakladığı, soğumuş dallardan,
dökülün, büyüyen gözlerden dökülen yaşlar gibi.

Uçuşmakta daha saçlar günboyu rüzgarda,
güneş yanığı alnında toprak tanrısının,
gömleğin altında yumruk bastırılmıştır,
daha şimdiden açılmış yaraya.

Onun için yumuşamalısın, önünde yine
eğildiklerinde bulutlar, incecik boyunlarıyla
ve önemsememelisin Hymettos'u, senin için
kalkıp petekleri yeniden doldurduğunda.

Çünkü az gelir toprağın adamına
kuraklıkta tek bir buğday sapı,
az gelir tek bir yaz yüce soyumuza.

Ve neyi kanıtlar ki yüreğin?
Bir rakkastır dünle yarın arasında,
sessiz ve yabancı,
ve ilan ettiği artık
kendi dökülüp gidişidir zamandan.


Ingeborg Bachmann