SANATÇILARIN ÖLÜMÜ

Kaç kez çıngıraklarımı sallamam gerek
Ve eğik alnından öpmem, sen acı resim ?
Yapısı gizemli hedefe erdireyim
Derken, ey sadağım, nice ok tükenecek ?

Gönlümüzü ince tertiplerle üzerek
Ağır nice zırhı yıpratacağız derim,
Hıçkırıklara boğarken beni özlemim
O yüce Varlığı bir gün seyredene dek !

Çok kimseden uzaktır Put'unu tanımak,
Bu alnını, göğsünü çekiçleyip giden
Damgalanmış yontucular bir ilentiden

Tek umut bilirler, garip ve loş Barınak !
Şu ki, Ölüm bir güneş gibi süzülüp, yeni,
Çiçeklerle donatacak beyinlerini.


Charles BAUDELAIRE