İTİRAF EDİLEMEYEN CEMAAT'den

Ötekinin Ölümü

O halde beni en köklü biçimde tartışma konusu eden kimdir?
Sonlu olan benle veya ölümlü ya da ölüm için varlık
olmanın bilincindeki benle ilişkim değil, ölerek uzaklaşan
öteki önündeki mevcudiyetimdir. Ölerek kesin olarak
uzaklaşan ötekinin yanında mevcut durmam, ötekinin ölümünü
beni ilgilendiren tek ölümmüş gibi üstlenmem; işte beni
kendi dışıma bırakan ve imkansız olmasına rağmen beni bir
cemaatin Açıklığına açabilecek tek ayrılık. George
Bataille: "Bir canlı benzerinin öldüğünü görürse varlığını
artık ancak kendi dışında sürdürebilir." "Ölen öteki"ne
elini uzatan "ben"im onunla sürdürdüğüm sessiz söyleşiyi
sadece ölmesine yardım etmek için sürdürmem, öleni kökten
bir şekilde mülksüzleştirdiği oranda paylaşılmaz olan
mülkü ve en kendine özgü imkanı gibi gözüken olayın
yalnızlığını paylaşmak için sürdürürüm. "Evet, doğru
(hangi hakikatin doğrusu?), ölüyorsun. Ne var ki, ölürken,
uzaklaşmakla kalmıyorsun, hala mevcutsun, çünkü bana bu
ölmeyi her zahmeti aşan uzlaşma olarak sunuyorsun ve bu
uzlaşmada ben, seninle birlikte sözü de kaybederek, sessiz
seninle birlikte ölerek, beni senin yerine ölmeye
bırakmanla, bu bağışı senin ve benim ötemde kabul ederek
yürek parçalayan şeyin içinde yavaş yavaş titriyorum."
Bunun cevabı şudur: "Ben ölürken seni yaşatan
yanılsamada." Buna da şu cevap verilir: "Sen ölürken seni
öldüren yanılsamada." (Öteye Adım) [Le pas au-dela]

Maurice Blanchot