BULUTLARIN ÇABUKLUĞU

Yatak, yanıbaşında pencere, vadi, gökyüzü,
Şu bulutların muhteşem çabukluğu.
Birden, pencerede yağmurun pençesi
Sanki hiçlik dünyaya imzasını atıyordu.

Dün düşümde
Başka yılların tohumu, yanıyordu güçsüz alevlerle,
Mozaik döşeme üstünde, en küçük bir ısıs yaymadan.
Uzaklaştırıyordu onu çıplak ayaklarımız berrak bir su gibi.

Ey sevdiğim,
Nasıl da kısaydı bedenlerimiz arasındaki mesafe!
Dönenip duran zaman kılıcının keskin yüzü
Boşuna arardı orada galip geleceği yeri.

Yves Bonnefoy