BAHÇE

Bahçede, yıllar öncesinde kalma gülüşmeler.
Söğütlere asılı yanan fenerler.
Şu dört kelimenin gücü, "Bir kadını sevdim ben."
Adının yanına kazı bunu, taşın üstüne.
Tanrı terketmesin seni ve korusun.

Rudoso'da koşu yoluna çıkan o atlar!
Şafakla çayırdan yükselen sis.
Taraçadan bakınca, beliren mavi çizgileri dağların.
Eskiden dokunabildiğin şeyler, dokunamayacağın kadar uzak.
Ve bazı daha önemsiz şeyler için de tam tersi geçerli.

Ne istersen ısmarla! Sonra topallayarak geçen
adamı ara. O öder.
Duvardaki çatlaktan Kidron vadisindeki
ışıklarına bakardım gecekonduların.
Ne kadar az uyunur o garip damların altında. Hayatı
  çok uzakta.

Babamla dama oynuyorum. Sonra traş sabununu,
fırçayla tası ve usturayı alıp arabayla
memleket hastanesine gidiyoruz. Babamı seyrediyorum
dedemin yüzünü sabunlayıp traş ederken.
Sakar bir partner ölmekte olan beden.

Saçlarında birkaç damla su.
Tarlaların koyulaşan sarısı. Siyah, mavi nehirler.
Yürüyüşe çıkıyorsan döneceksindir, değil mi?
Er geç.
Eriyip gidiyor mumun alevi. Harika.

Leipzig'de, 1812'de gerçekleşmişti Goethe'yle
Beethoven'ın buluşması. Gecenin geç saatlerine kadar
Lord Byron'la Napoleon'dan söz etmişlerdi.
Kadın yoldan ayrılmış ve sert toprakta
yürümüştü ondan sonra.

Eline bir değnek almış ve tozun üstünde
oturacakları ve çocuklarını yetiştirecekleri evi
  çizmişti.
Ördekler için bir havuz, atlar için de bir yer vardı
   çizdiğinde.
Bunları ancak insanın kalbini durduracak, saçlarını
diken diken edecek bir biçimde yazmak gerekirdi.

Cervantes bir kolunu kaybetmişti İnebahtı Savaş'ında.
Yıl 1571. Kürek mahkumlarıyla yapılan
son büyük deniz savaşıydı bu.
Ketchikan'da, Unuk ırmağı'nda som balıklarının sırtları
kasadan geçerken sokak lambalarının ışığında.

Öğrencilerle gençler ilahiler okumuşlar
Astapovo'da Tolstoy'un tabutunu taşırken,
istasyon şefinin evinin avlusundan alıp
yük trenine yerleştirdiklerinde. İlahiler eşliğinde
yavaş yavaş uzaklaşmış tren.

Fora yelken ve her yerde aynı yıldızlar.
Ama bahçe hemen penceremin dışında.
Benim için kendini üzme, sevgilim,
Bize verilen ipliği dokuyoruz biz.
Ve ilkyaz benim içimde.

Raymond Carver