BULUNMAZ NİMET

                               Tess için

Kar yağmaya başladı dün gece geç vakit. Islak
kar tanecikleri uçuştu dışarda, kar kapladı
damların pencerelerini. Şaşkın ve mutlu, bir süre
seyrettik yağan karı. Hoşnuttuk başka bir yerde
   değil de, orada olmaktan.
Odun sobasını doldurdum. Borusunu ayarladım.
Yatmaya gittik ve ben hemen kapadım gözlerimi.
Ama nedense, uykuya dalmadan önce,
Buenos Aires'ten ayrıdığımız o akşam
hava alanın halini hatırladım.
Nasıl da sessiz ve ıssız göründüydü bize orası!
Hafif kar altında yavaşça gerileyip
uçuş pistine yaklaşırken
uçağımızın motorundan başka bir şey duyulmuyordu.
Terminal binasının pencereleri karanlık.
Kimseler yoktu görünürde, bir tek yer görevlisi bile.
"Sanki herkes yas içinde," demiştin sen.

Gözlerimi açtım. nefes alışına bakılırsa,
çoktan uyumuş olmalıydın. Kolumla seni örttüm
ve Arjantin'den ayrılıp bir zamanlar Palo Alto'da
oturduğum bir evi düşünmeye başladım.
Kar yağmaz Palo Alto'da. Ama körfezdeki otoyola bakan
iki pencereli bir odam vardı orda. 
Buzdolabı yatağın hemen yanında dururdu.
Gece yarısı susadığım zaman, buzdolabına uzanmak
yeterdi susuzluğumu gidermek için. Dolabın ışığında
soğuk su şişesini görebilirdim. Musluğa yakın
portatif bir soba vardı banyoda. Tıraş olurken
bir kapta suyun kaynadığını görürdüm
kahve kavanozunun yanında.

Bir sabah giyinmiş, tıraş olmuş, yapacaklarımı
sonraya bırakıp kahve içiyorum yatağımda. Derken
Santa Cruz'daki Jim Houston'un numarasını çevirip
ondan 75 dolar istedim. Parası olmadığını söyledi Jim.
Karısı Meksika'ya gitmiş bir haftalığına.
Parası yokmuş. Bu ay sıkıntıdaymış biraz.
"Peki," dedim. "Anlıyorum." Anlaşılmayacak
bir şey yoktu bunda. Biraz konuştuk, sonra
telefonu kapadım. Parası yokmuş işte.
Kahvemi bitirdim, tam o sırada uçak da
batan güneşe doğru havalanıyordu pistten.
Dönüp son bir kez Buenod Aires'in ışıklarına
baktım. Sonra da uzun dönüş yolculuğu için
gözlerimi kapadım.

Bu sabah her yer kar altında. Bundan söz ediyoruz.
Sen uyuyamadığını söylüyorsun. Ben de
uyuyamadım, diyorum. Korkunç bir gece geçirmişsin.
 "Ben de."
İkimiz de olağanüstü seveceniz birbirimize,
birbirimizin o sarsak ruh halini seziyormuşcasına.
Sezmiyoruz oysa. Hiçbir zaman sezemeyiz de. Olsun.
Duyduğumuz o sevecenlik bence önemli olan.
Bu bulunmaz nimet bu sabah beni duygulandıran 
 ve ayakta tutan
Her sabah olduğu gibi.

Raymond Carver