BOŞUNA yürekler çiziyorsun cama:
karanlıkların prensi
şatonun avlusunda asker toplamakta.
Flamasını ağaca çekiyor - onun uğruna maviye dönüşen
      bir yaprak, sonbahar geldiğinde;
Hüznün saplarını, bir de zamanın çiçeklerini dağıtıyor
      ordusuna;
saçlarında kuşlarla, kılıçlar insin diye yürüyor.

Boşuna yürekler çiziyorsun cama: kalabalığın arasında
      bir tanrı var,
bir zamanlar merdivenlerde, gece vakti senin sırtından
      kayan bir harmaniye bürünmüş,
bir zamanlar, sen de insanlar gibi sevgilim dediğinde ve
      alevler şatoyu sardığında...
Ne tanıyor harmaniyi, ne de yıldızı çağırıyor, peşine
      takılıyor önden uçan o yaprağın.
Sanki, ey zamanın çiçeği' diye çalınmakta kulağına.


Paul Celan