SENDEN BANA UZANAN YILLAR

Yine dalgalanıyor saçların, ben ağlarken. Gözlerinin
        mavisini
örtüyorsun aşkın sofrasına: yazla sonbahar arasında bir
        yatak.
Ne benim, ne senin, ne de bir üçüncünün hazırladığı
        içkidir tattığımız.
son ve boş bir şeyleri yudumlamaktayız.

Kendimizi derin sularun aynalarında seyrederken, daha
       çabuk uzatıyoruz birbirimize yemekleri:
Gece, ta kendisi gecenin, sabahla başlıyor,
bırakıyor beni senin döşeğine.


Paul Celan