TÜRKÜ

Bir çiçek çekip çıkardı
yosunlar arasından
sonra askerleri yardı
çarmıha çakmak istiyordu da ondan.

Elindendeki çiçeği
bastırdı bir yaraya;
umudu; çiçek büyürde
bir bahçe çıkar ortaya.

Çarmıhta adam ürperdi
çiçek onu yarınca,
yumuşak dokunuşuyla
etini yarınca

Ve işitmedikleri
bir sesle dedi ki:
"Çiçeğin yaprakları, kökleri
bulacak mı kanayan yaralarımda?"

Oradaki insanlar 
sezdi ki konuşmuştu sanki bir tanrı
korkuyla seyretti onlar
çaktıkları mıhları.

Kapandılar adamın üstüne,
mızrak ve bıçak tutuyordu hepsi,
bir kurbanla onurlandırmak için
adamdan gelen sesi.

Çarmıhtaki adam 
kalabalığa konuştu
ama hem yordundu hem de
dualar yaygara olmuştu.

Adalar geçti aklından
denizin en ıssız yeri
ve denizden gelen sularla
yıkandı ağaçların kara kökleri;

gelgit dalgaları
karaya doğru şahlandı
ve çarmıhlara
şu karşı dağlara, bu adama abandı.

Kentler geçti
buğday tarlaları geçti aklından,
insanlar geçti ve bu adam...
ama tek bir söz çıkamadı ağzından.

Ah sakladılar o cesedi
bir kayanın arkasına
gece günü izledi
kalabalık döndü evine barkına.

Ve golgotha halkı diyor ki bana
"Bugün bile, inan, 
bahçivanlar boşuna
o toprağa döküyor kan."