DÜNÜN YEDİ GÜNÜ

I
Akşama doğru, uzaktaki başkalarıyla




Düşen bir taç yaprağı
ve sözcüğün yumuşaklığı
güneş
burada üstünde masanın
hepsi bensiz başladılar yeniden
benden habersiz
ve kan fışkırdı
sanki gün ışığı çok uzakta
içinde dışarının.

Yaşam
kuşku ve umutsuzluk yazılı
ve bu yaşam
yiyip bitiriyor bedeni ve
bedenin gizini
her zaman olduğu gibi
ve zaman dakikaların çarpımından öte
bir şey değil, açık
kitabın aynı sayfasında
kapkara.

Benden koparılmış
sabah parçaları
sonra
sıcaklık artıyor
yükseliyor ağıza ve dişlerin arasından
kovuyor eski korkuyu,
konuşmayı, tüketmeyi ölümü
ve sabah
parça parça da olsa
siliyor her şeyi.

Gerektiği üzere orada
acele içinde ve sözcükler
dil altında, katı,
düşünmek olanları
bir akşam, tek bir akşam
akıp giden zaman,
yok olan an,
bu çığlık ve orada değilim ben
yolla bir olmak gerekirdi ve
alın taşlara karşı.

Uyandığında aynı gözler,
şimdiden yaşlanmış bellek,
bazen
bir canlanış ruhun ta içinden,
sonra
ölüm denen soysuz tür gelir
dans eder kafanın içinde
ve evet, der
evet hiçliğe, evet ürkünç olana
evet her zaman.

Zamanımız olmadı
yeterince,
sanıldı bir dakikanın yeteceği,
bir el kol üstünde, düşünülmedi
bittiği,
bir yerlerde yazılıydı,
belki de, bir kitapta
hiç okunmayan,
bir kadından, bir erkekten,
bir bahçeden söz eden.

Bir kez, bir kez daha,
yaklaşıyorum duvara doğru,
sesleniyorum sana, bilmiyorum
artık adını, haykırıyorum
tek bir sözcükle aklıma
ilk gelen, güneş ve güneş
sıcak değil, ev,
ve ev kapanıyor içine,
döneceğim,
bulacağım seni rahatlatan sözcüğü


Claude Esteban