DÜNÜN YEDİ GÜNÜ

VII
Başlangıçlar, pişmanlıklar, güneşler



Yedi günü dünün, sanki
sonunda kapanarak, zamanı
durduran sayı gibi sayılan
yedi gün, zorlayan zamanı
hiç kazmasın diye çukurunu,
yedi gün yıllar arasından geçen
ve bu ses aniden
karar veren, yeter, başka biçimde
sayılsın diyen,
olabilirse eğer.

Bu, hiçbir yerden gelen ses,
nasıl yapmalı, yüreğim,
duymamak için,
her şey sessizliğe büründü,
önce büyükler, bizi yaralayan,
sonra küçükler ve ruhun
gecesinin suskunluğunda
aniden bir ses, korku gibi,
sonra sevinç gibi
sonra ölüm, sadece.

Bu sabahı bana verin,
erken saatlerini de sabahın,
başladığında her şey, verin bana,
lütfen, hafif ışıltısını dalların,
bir esinti, fazlası değil,
ve ben dünyaya gözlerini açan
biri olayım ve bilinmeyen
kimin gelip, kimin
öldüğünü, biraz gökyüzü verin bana,
ya da bu taşı.

Çözecekler zincirlerimizi kızım,
yürüyeceğiz sen ve ben
çayırlarda, çiçekler toplayacağız
sıradan, demet yapacağız istersen,
kentten çok uzaklarda ve bazen
kuşlar, çok yaşlı bir kralın, artık
doğruyu doğru olmayandan
ayırt etmeyi bilmediğinin öyküsünü
anlataak ve biz güleceğiz
kendimize, Cordelia.

Hep önden giden ışık,
elinden tutacağım senin,
ve aniden, daha kolay olacak
her şey ve insanlar,
dil altında sertleşen
sözcükler
saydamlaşacak bizim için,
mekanı olmayan ışık, durdun işte
ve durdu acılarım da
ve bekliyorsun beni.

Kırmızı parmaklıklar ardında
yaşamak ve uzun süre yaşlanmak
istiyorduk, korkusuz insan olmak,
tüm isteklerden arınmış ve sadece
ağaçlar ve özsu söz edecek sizden,
dahası, kımıltısız deviniminden saatlerin,
ve sonra ölüm ıslak bir kabuk gibi,
orada olacağız, açık gözlerimiz
bir yaşam sadece
kırmızı parmaklıklar ardında.

Bir yaprak yırtılıyor,
üç nota sessizliğin üzerinde,
hemen hiçbir şey yok,
çok erken,
sabah ya da akşamdı, bilmiyorum
artık, öyle çok yürüdüm ki,
soluklanıp, dinleniyorum şimdi,
her şey yolunda,
gökyüzü orada, tepede duruyor,
yedi yıldız sayıyorum.


Claude Esteban