DÜNÜN YEDİ GÜNÜ

V
Hiç ya da boş olan



Hızlı ayak sesleri
düşen gölde,
bir kapı aralığı açılan
ve harcanan bu çaba,
sürdürmek için var olmayı
sanki olmamış gibi hiçbir şey
ve sürsün yarın,
yarın çok zamandan oluşur
ama arınmış dikenli tellerden,
kan akmayan, koşan adımları olmayan.

Korku, rüzgar, soğuk,
almışlardı yerlerini aşağıda
deniz kabuklarının içinde
ve eziyorduk onları
ayrımında bile olmadan,
sarı çimenler içinde yürüyerek
seviyorduk
bu küçük gıcırtıyı
kışa karşı bir yengi gibi
ve bizdik onların içinde dönüşen
soğuğa, rüzgara, korkuya.

Belki de ölmeyecek
aşağı inen bu adam ve ölümü
reddedecek,
belki biziz sözü edilen,
aniden, neredeyse sapasağlam
elimizde dal demeti
ve bizi yönlendiren korkmuyor artık,
uzaktalar belki de hepsi,
ve tek başınayız ve
iniyoruz sürekli.

Konuşuyorum
ve hayır demiyorum,
daha iyi dinliyorum beni
önceleyen sessizliği, bu
sabah dünkü gövdemle
anlamadan yazdığım sözcüklerle
başlıyor, seslerse şimdi
havanın yerleştiği
ve güneş
küçük bir badem gibi.

Akşamdı, ışık
rahatsız etmiyor artık,
lambaların ışığı, kalan ne
önümüzde, birkaç gün
ya da belki yıllar,
tüm bu sabahlar, eşiğinden
atlamayı bilemediğimiz,
aynı akşamdı, eller masa üstünde
ve ucunda o umut,
var olmak ya da olmamak, acı çekmeden.

Uzakta olacağız,
unutacağız ne varsa,
ne kolay her şeyi kaybettiğimizde,
inandığımızda her şeyin kaybolduğuna,
ve umutsuzluk yalnız görür işini,
çünkü o saftır,
uzakta olacağız,
yürüyeceğiz ve bu
belki de çevren olacak
dalıp gitmek için düşüncelere.

Günlerim var
işe yaramayan, size
veriyorum onları, büyürler
belki de başkalarında,
hafif, ipeksi, güneş dolu,
be bir gri kutuya koyarım
onları, toprağın altında
ve görürüm çürüdüklerini,
alın benden onları,
yaşatın, oyun oynayan çocuklar yapın.


Claude Esteban