DÜNÜN YEDİ GÜNÜ

III
Sanki toz parçası sözü edilen



Bekliyor muyum, bekleyen
ben miyim kapının karşısında,
ya da bir kapı ve ben
onun önündeyim,
hiçbir şey yok karşılamak için onu,
sadece eller, ve kapı
açılıyor ve o, gece şimdi desin,
yağmur yağdığını, ama kalacağını
söylesin ve masa hazır orada,
ve ben önünde, biraz sabırsızlanan biri gibi.

Sanki toz parçası
sözü edilen ve duvarda
artık var olmayan bu imge,
ama bedenin kendi yasaları var
ve düştüğünde,
toprakta bir delik açar,
sonra çıkagelir böcekler,
yumuşak et paramparça, buzla dolu
gözler ve bu çılgın savaş
sanki söndürmek için varlığı.

Ölünsün istemiyorum
çevremde ve bu
görmemek için harcanan
korkunç bir çaba gibi,
bilmeden kışın geldiğini usulca
ve hareketler bakışlar silinir
yinelenen o sözcüklerle
ve kımıldamaz hiçbir şey
öylece kalırlar orada
hazır bulunmak için sadece.

Bazen geçenler başkalarıydı,
bizi görmüyorlardı, ama gölgeleri,
ayrımında olmadan onlar,
istekliydiler, bir tanrı barındırıyordu
onları, daha yücelten, daha yeni yapan
yıldızların izinde,
bazen sadece ikimizdik
ve sonra tek başına
ve sonra zaman
her şeyi engelleyen.

Her şey bitecek, kapıyı
kapatıyoruz, diyeceğiz, yarına kadar,
iyi çalıştık
sen ve ben uzun
zamandır, her şeyin
orada olduğunu söyleyeceğiz,
evin içine yerleştirilmiş, eşyalar,
yansımaları eşyaların, onlarla
başkaları ilgilenecek, çünkü,
pencerenin ardında vakit çok geç.

Claude Esteban