YABAN SÜSEN

Acımın sonunda
bir kapı var.

Duy beni : Senin ölüm dediğini
hatırlıyorum ben.

Tepemde, gürültüler, çamın dalları oynuyor.
Sonra hiç. Zayıf bir güneş
kuru yüzeyde titreşti.

Korkunç bir şey kalmak
bir bilinç olarak
kara toprağın altında.

Her şey bitiyor sonra: Korktuğun, bir
ruh oluşun ve beceremeyişin
konuşmayı, birden bitiyor, katı toprak
eğiliyor biraz. Ve benim
kuş sandıklarım dalıyor alçak çalılar arasına.

Sen hatırlayamıyorsun
öteki dünyadan geçişi.
Sana tekrar anlatabilirim diyorum: Kim ki 
unutuştan döner gelir; döndüğünde
bir ses bulur:

Yaşamımın tam ortasından bir
büyük kaynak fışkırdı, koyu mavi
gölgeler gökrengi denizde.

Louise Glück