SEN, GÜL, KARASEVDALI... 

Uçar ruh, uçar, uçar; 
ararken seni uzaklarda,
seni; Gül, karasevdalı,
gülü anılarımın. 
Tan vakti 
Islatırken kırları 
ve gökte uyanan 
bir çocukken şafak,
oy Gül, karasevdalı,
gözlerim gölgelerle dolu,                                                                   
dar örtümün bir kıyısından;
okşarım katı gövdeni.
Yüksek ateşiyle yandığında 
ulu güneş, 
ve inerken akşam                                                                            
kırık alacakaranlıktan, 
ben, hayranlıkla bakarım 
kara ekmeğine, uzak masamda. 
Ve tüketen sessizlikle 
dolan gecede, 
sen, Gül; karasevdalı                                                                       
gülü anılarımın,
inersin ağır ağır çatıdan, 
yaldızlı, canlı ve ıslak, 
alırsın donmuş ellerimi, 
durursun sonra beni saptayarak. 
Ve kaparım gözlerimi o zaman 
ama saklarım görüntünü de,
buraya çakılı, ve çakarak
göğsüme bakışıru senin, 
oy bir düş hançeri gibi 
uzun kımıltısız bakış.


Nicolas Guillen