SES

Gözümde tüten kadın, nasıl da çağırıyor, çağırıyorsun beni,
Ben artık o eski ben değilim, diyerek,
Benim için her şey olan o insanın değiştiğini,
Hani ilk kez gibi, gündüzlerimiz aydınlıkken.

Sen olabilir misin bu duyduğum? Göreyim seni, gel
Ben şehre yaklaşırken durduğun gibi
Beni beklerken: evet, seni o zamanlar bildiğim yüzünle,
Üstündeki o uçuk mavi giysiye dek aynı!

Yoksa yalnız o meltem mi aldırışsızca esen
Islak çimenler üzerinden bana doğru
Sense büsbütün eriyip gitmişsin soluk boşlukta
Bir daha duyulmayacak gibi yakından ve uzaktan?

    Ve ben böyle yürüyorum işte sendeleyerek
    Yapraklar dört yanımda dökülürken,
Rüzgar kuzeyde esiyor yaprakları delerek
    O kadın seslenirken.

Thomas Hardy