BAT, EY GÜZEL GÜNEŞ

Bat, ey güzel güneş, seni pek az önemsediler,
Tanımadılar, ey kutsal, seni;
Çabalayıp duranlar üstüne
Çabasız ve sessiz doğdun da ondan.

Dostça doğup batarsın benim için, ey ışık!
Pek iyi tanır seni gözlerim, ey görkemli!
Diotima duyularımı sağalttığında
Tanrısal sessizliği saymayı öğrendim de ondan.

Sen ey göğün habercisi! Nasıl dinlerdim seni!
Seni, Diotima! Sevgili! Senden sonra
Nasıl bakardı altın güne bu gözler
Parıldayıp şükrederek yukarlara. Daha canlı

Şırıldardı dereler, karanlık toprağın
Çiçekleri sevgiyle solurdu bana;
Ve gümüş bulutlar ötesinden gülümseyerek
Eğilirdi kutsamak üzre Esir.



Friedrich Hölderlin