BEN ÇOCUKKEN

Ben çocukken
Bir tanrı korurdu beni sık sık
İnsanların şamatasından sopasından;
Ne güzel ne güvenle oynardım
Korunun çiçekleriyle,
Göğün meltemleriyse
Benimle oynardı.

Narin kollarını
Sana doğru uzatırken
Nasıl sevindirirsen
Yüreğini bitkilerin,

Öyle sevindirirdin benim yüreğimi de
Güneş Ata! Ve Endymion gibi
Sevgilindim senin,
Kutsal Aytanrıça!

Siz ey sadık,
Dost tanrılar!
Bir bilseniz
Nasıl severdi gönlüm sizleri!

Doğru, o zamanlar sizleri ben
Adınızla çağırmazdım daha, sizler de beni
Adlandırmazdınız, insanları tanırcasına
Adlandırması gibi birbirini.

Ama insanları tanıdığımdan
Daha iyi tanırdım sizleri.
Esir'in sessizliğini anlardım da
İnsanların sözlerini anlamazdım hiç.

Hışırdayan korunun
Tatlı sesleriyle yetiştim
Ve öğrendim sevmeyi
Çiçekler arasında.

Tanrıların kollarında büyüdüm.


Friedrich Hölderlin