DÜŞÜNCE

Kaygıyla bakıyorum bizim kuşağa!
Geleceği ya boş ya karanlık  görünüyor.
Böyleyken, bilincin ve kuşkunun yükü altında Eylemsizlik içinde koşuyor

Zenginiz biz, ta beşikten beri
Babalarımızın yanlışlıkları  ve akılsızlıklarıyla!
Yaşam uzuyor bizi, dümdüz amaçsız bir yol gibi,
Bir şölen gibi yabancı bir bayramda

Utanç verici bir umursamazlığımız var iyiye ve kötüye,
Solup gidiyoruz kavgaya girmeden daha,
Yüz kızartıcı korkaklarız tehlikeyi görünce
Ve igrenç tutsaklarız iktidar karşısında.

Cılız bir yemiş gibiyiz, erkenden olgunlaşan,
Okşamayan gözleri ve beğenileri,
O öksüz yabancı gibi, çiçekler arasında asılı duran,
Ve düşüp giden, onların açma mevsimi

Kuruttuk aklımızı yararsız bilimlerle,
En içten umutlarımızı ve o soylu sesi
Gizledik kıskançlıkla en yakınlarımızdan bile
İçimizde alaya alınmıs tutkuların güvensizliği.

Henüz varıyorken tadına mutluluğun,
Genç güçlerimizi koruyamadık,
Doygunluk korkusuyla her sevinçli duygunun özünü sonsuzca çıkardık.

Şiirsel imgeler, sanat yapıtları 
Tatlı bir coşku vermiyor bize,
Göğsümüzdeki yararsız gömüyü ve son duygu kırıntısını
Koruyoruz açgözlülükle

Sevmiyoruz atalarımızın görkemli eğlencelerini,
Uçarılıklarını, ölçülü ve çocukça,
Alaylı bir bakışla süzüp gerileri
Koşuyoruz, mutsuz ve silik, tabuta.

Sevimsiz ve unutulmaya yazgılı bir kalabalık halinde
Geçeceğiz, gürültüsüz ve izsiz, dünyadan
Çaglara ne bir verimli düşünce, ne de
Deha ürünü bir yapıt bırakmadan

Çocuklarımız horgörüyle anacaklar bizi,
Asağlayarak anacaklar, bir yargıç ve yurttaş sertliğiyle
Aldatılmış bir cocuğun acı alayı gibi
Savruk ve bitkin babası üstüne!
                                    
Lermontov