Yabancı

O gece baron pek çok felaketi düşledi;
Ve bütün savaşçı konukları, ki şeytan ve cadı
Biçimindeydiler, ve iri tabut kurdu
Uzun süre kabuslardan silinmeyecekti.
KEATS

YABANCI

Mutsuzdur o kişi, çocukluk anıları yanlızca korku ve
üzüntü getiren. Zavallıdır o kişi, geriye baktığında
kahverengi perdeleri ve dizi dizi çıldırtıcı eski
kitaplarıyla engin ve kasvetli odalarda geçen yanlız
saatler, ya da uzak ve bükülmüş dallarını hafifçe
sallayan, asmaların engellediği biçimsiz ve muazzam
ağaçlarıyla bir korudan hayranlıkla izlenen karanlığı
gören. Tanrılar bana böyle bir kader verdi işte –bana,
sersemlemiş, düşkırıklığına uğramış; budala, mahvolmuş
kişiye. Ve yine de, tuhaf bir şekilde, halimden
memnunum ve zihnim bir an için öteye, ötekine ulaşma
tehtidinde bulununca, o sararıp solmuş anılara
umutsuzca sarılıyorum.

Nerede doğduğumu bilmiyorum, tek bildiğim, son derece
eski ve son derece korkutucu şatonun, karanlık
geçitlerle ve yanlızca örümcek ağlarına ve gölgelere
rastlanabilecek yüksek tavanlarla dolu olduğu.
Koridorlardaki ufalanıp duran taşlar hep iğrenç bir
şekilde nemliymiş dururdu ve her yerde, sanki ölü
nesillerin cesetleri üst üste birikmişcesine, lanet
olası bir koku vardı. Bu koridorlar hep karanlıktı, bu
yüzden bazen rahatlamak için mumlar yakıp uzun uzun
onları seyrederdim; dışarıda güneş de yoktu, korkunç
ağaçlar erişebildiğim en yüksek kuleden daha yüksekti.
Yanlızca bir tek kara kule vardı, ağaçların üzerinden
dışarıdaki bilinmeyen gökyüzüne uzanan; ama o da
kısmen yıkılmıştı ve çıplak duvarda, taşlara tutunarak
yapılacak neredeyse olanaksız bir tırmanış dışında
tepesine çıkmak olanaksızdı.

Bu yerde yıllarca yaşamış olmalıyım, ama uzun zamanı
ölçemiyorum. Birtakım varlıklar ihtiyacımı karşılamış
olmalı, ama ne kendim dışında herhangi bir kişiyi, ne
de sessiz fareler ve yarasalar ve örtümcekler dışında
herhangi bir canlıyı anımsayabiliyorum. Bana bakan her
kimse, şaşkınlık verecek kadar yaşlı olmalı, çünkü
gördüğüm ilk kişi, ki alaylı bir şekilde bana
benziyordu, eğilip bükülmüş, buruşmuş ve şato gibi
çürümekteydi. Benim için temmellerdeki taş kemerlerin
bazılarında ortalığa saçılmış duran kemiklerde ve
iskeletlerde tuhaf olan hiçbir şey yoktu. Bu şeyleri
garip bir şekilde günlük yaşamımdaki olaylarla
bağlantılandırıyor ve bazılarını küflü kitapların
çoğunda rastladığım, canlı yaratıklara ait renkli
resimlerden daha doğal buluyordum. Bildiğim herşeyi bu
tür kitaplardan öğrendim. Hiçbir öğretmen beni teşvik
etmedi ya da yol göstermedi ve tüm bu yıllar boyunca
bir tek insan sesi bile duyduğumu anımsamıyorum –hatta
kendiminkini bile; çünkü her ne kadar konuşma üzerine
yazılanları okuduysam da, yüksek sesle konuşmayı
denemek aklımın köşesinden bile geçmemişti. Dış
görünüşüme karşı da aynı şekilde ilgisizdim, çünkü
şatoda hiç ayna yoktu ve kendimi içgüdüsel olarak
kitaplarda gördüğüm çizgili ve boyalı genç simalara
benzetiyordum. Genç olmalıydım, çünkü çok az şey
anımsıyordum.

Şatonun kokuşmuş hendeğinin ötesindeki kara, dilsiz
ağaçların altında uzanır ve saatlerce kitaplarda
okuduklarımın düşünü kurardım; kendimi sınırsız
ormanların ötesindeki güneşli dünyanın şen şakrak
kalabalıkları arasında hayal ederdim özlemle. Bir
keresinde ormandan kaçmayı denedim, ama şatodan
uzaklaştıkça gölgeler yoğunlaştı ve hava giderek
derinleşen korkularla doldu; böylece deli gibi
koşarak, gece sesizliğinin hüküm sürdüğü labirentte
yolumu kaybetme korkusuyla, geri döndüm.

Böylece sınırsız alacakaranlıklar boyunca düş kurdum
ve bekledim, neyi beklediğimi bilmeden. Derken gölgeli
yanlızlığım içinde ışığa duyduğum özlem öyle çılgınca
boyutlara ulaştı ki, daha fazla yerimde duramaz oldum
ve yalvarıp yakaran ellerimi, ormanın üstünden
bilinmeyen gökyüzüne uzanan o yıkık kuleye kaldırdım.
Ve en sonunda o kuleye tırmanmaya karar verdim, ister
düşeyim, ister düşmeyeyim; gökyüzünü görüp can vermek,
hiç gökyüzünü görmeden yaşamaktan daha iyiydi ne de
olsa.

Nemli alacakaranlıkta eski ve yıpranmış taş
merdivenlerin sona erdiği yüksekliğe erişene dek
tırmandım ve daha sonra, yukarı uzanan küçük ayak
basma çukurlarına tehlikeli bir biçimde tutundum.
Korkutucu ve dehşet vericiydi o ölü, merdivensiz taş
silindir; kara, harap ve terk edilmişti ve sessiz
kanatlı, ürkmüş yarasalarla uğursuzdu. Ama
ilerleyişimin yavaşlığı daha da korkutucu ve dehşet
vericiydi; çünkü ne kadar tırmanırsam tırmanayım
tepemdeki karanlık incelmiyordu ve yeni bir esinti,
hayaletli ve kutsal kara topraklardan geliyormuşcasına
saldırdı. Niye ışığa ulaşamadığımı merak ederek
titredim; cesaretim olsaydı aşağıya bakacaktım.
Gecenin ansızın üzerime çökmüş olduğunu düşledim ve
serbest kalan elimle bir pencere boşluğu bulmak,
böylece dışarı bir göz atarak ne kadar yükseğe
çıktığımı kestirmeye çalışmak için boşuna aranıp
durdum.

Derken, o içbükey ve umutsuzluk verici dik kaya
parçasında bir sonsuzluk boyu dehşet içinde, görmeden
tırmandıktan sonra, ansızın kafamın sert birşeye
değdiğini hissettim ve anladım ki çatıya ya da en
azından katlardan birine ulaşmış olmalıydım.
Karanlıkta serbest elimle engeli yoklayarak taştan
yapılmış ve kımıldatılamaz olduğunu anladım. Sonra
bunu kulede, çamurlu duvarda bulabildiğim bir yere
tutunarak yapılan ölümcül bir dolaşma izledi; en
sonunda yoklayıcı elim engelin pes ettiğini anladı ve
iki elimi de korkutucu tırmanış için kullanırken
kapağı ya da kapıyı kafamla iteleyerek tekrar yukarı
yöneldim... Yukarıda ışıktan eser yoktu ve ellerim
daha yukarılara uzanırken tırmanışımın o an için sona
erdiğini biliyordum; çünkü kapak çevresi aşağıdaki
kuleden daha geniş olan, hiç şüphesiz azametli ve
büyük bir gözlem odasına ait olan bir zemine, taştan
bir yüzeye açılan bir boşluğun giriş kapısıydı.
Dikkatlice tırmandım ve ağır kapağı kapanmaktan
alıkoymaya çalıştım, ancak bunda başarılı olamadım.
Taş zemin üzerinde bitkin düşmüş yatarken bu düşmenin
yarattığı tuhaf yankıları dinledim ve gerektiğinde onu
yeniden kaldırabileceğimi ümit ettim.

Şimdi çok büyük bir yükseklikte, o lanetli ormanın
dallarının çok üstünde olduğuma inanarak sürüklene
sürüklene yerden kalktım ve ilk defa gökyüzüne ve
hakkında yazılanları okuduğum aya ve yıldızlara
bakabilme umuduyla, el yordamıyla pencere aramaya
başladım. Ama her yönde hayal kırıklığına uğradım;
çünkü tek bulabildiğim içlerinde rahatsızlık verici
boyutlarda çirkin dikdörtgen kutular barındıran engin
mermer raflardı. Aşağıda şatoda asırlardan beri
bağlantısı kesilmiş bu yüksek dairede ne gibi eski
sırların barınıyor olabileceğini giderek daha fazla
düşündüm ve daha fazla merak ettim. Sonra ellerim,
beklenmedik bir şekilde tuhaf oymalı, sert ve büyük
bir taş kapısı bulunan bir girişe rastgeldi.
Zorladığımda kilitli olduğunu gördüm; ama doğrus bir
kuvvet patlamasıyla bütün engelleri aştım ve kapıyı
içe doğru açtım. Bunu yaparken tüm yaşamım boyunca
tanıdığım en saf mutluluk sardı beni; çünkü düşler ve
anı demeye dilimin varmadığı belirsiz hayaller dışında
hiç görmemiş olduğum parlak bir dolunay, süslü
demirden parmaklıklarda ve yeni bulduğum kapının
önünde yükselen kısa bir taş basamaklar geçidinde
dinginlikle parlıyordu.

Şimdi şatonun en tepesinde olduğumu varsayarak kapının
ötesindeki birkaç basamağı bir çırpıda aşmak için
davrandım; ama ayın bir bulut tarafından ansızın
gizlenmesi sendelememem yol açtı ve karanlıkta daha
yavaş ve el yordamıyla ilerledim. Parmaklıklara
ulaştığımda etraf hala çok karanlıktı –parmaklıkları
dikkatlice denedim ve açık olduklarını gördüm, ama
tırmanmış olduğum şaşırtıcı yükseklikten düşerim diye
açmadım. Sonra ay tekrar ortaya çıktı.

Tüm şokların en şeytanisi, cehennemce beklenmedik ve
biçimsizce inanılmaz olanıdır. Daha önce yaşadığım
hiçbir şey şimdi gördüklerim ve bu görüntünün
kapsadığı tuhaf mucizeler kadar dehşete düşüremezdi
beni. Görüntünün kendisi afallatıcı olduğu kadar
basitti de, çünkü yanlızca şundan ibaretti: Çevremde
çok yüksek bir noktadan görülebilecek ağaç
tepelerinden oluşan başdöndürücü bir manzara yerine,
parmaklık seviyesinde, mermer kapaklar ve sütunlarla
süslenip püslenmiş ve harap sivri kulasi ay ışığında
hayaletimsi parıltılar saçan eski bir taştan kilisenin
gölgesi altında yalnızca katı toprak uzanıyordu.

Yarı bilinçsizce parmaklığı açtım ve iki ayrı yönde
uzanan, çakıl taşlarıyla dolu patika üzerinde
bocaladım. Zihnim, sersemlemiş ve karmaşık da olsa,
hala ışığa duyduğu çılgınca özlemi koruyordu; ve
yaşadığım inanılmaz mucize bile beni yolumdan
alıkoyamazdı. Tecrübemin delilik mi, düş mü, yoksa
büyü mü olduğunu bilmiyor ve aldırmıyordum; ama
parlaklığı ve mutluluk kaynağını doyasıya seyretmeye
kararlıydım. Kim ya da ne olduğumu bilmiyordum, ya da
nerede olduğumu; ancak tökezleye tökezleye yürümeyi
sürdürürken ilerleyişimi bütünüyle raslantısal
kılmayan gizli, korku dolu anıların bilincine vardım.
O kapaklar ve sütunlar bölgesinden çıkarken bir
kemerin altından geçtim ve serbestçe kırlarda
gezinmeye başladım; bazen görünen yolu izleyerek, ama
bazen de meraklı bir tavırla onu terk edip yalnızca
ara sıra rastlanan yıkıntıların çok eski ve unutulmuş
bir yolun varlığını açığa vurduğu çayırlarda
yürüyerek. Bir keresinde ufalanmış, yosunlu bir
kalıntının çok eskiden yok olmuş bir köprüyü
anıştırdığı bir akarsuyu yüzerek geçtim.

Hedefimmiş gibi görünen yere, çıldırtıcı bir şekilde
tanıdık gelen, ama yabancılığıyla beni tereddüte
düşüren, bol ağaçlı bir parkta inşa edilmiş,
sarmaşıklarla dolu kutsal bir binaya varmam iki
saatten fazla zamanımı aldı sanıyorum. Hendeğin
doldurulmuş olduğunu ve bazı iyi bildiğim kulelerin
yıkıldığını gördüm; ancak bakanları şaşırtacak yeni
kanatlar eklenmişti. Ama asıl merak ve sevinçle
gözlemlediğim şey ışıklarla görkemli bir biçimde
alevlenmiş ve son derece neşeli bir eğlencenin
seslerini yayan açık pencerelerdi. Bunlardan birine
yaklaşarak içeri baktım ve gerçekten çok tuhaf bir
biçimde giyinmiş bir topluluk gördüm; eğleniyor ve
hararetle birbirlerine bir şeyler anlatıyorlardı.
Görünen o ki, ilk defa insan sesi duyuyordum ve
söylenenleri ancak belirsizce tahmin edebiliyordum.
Yüzlerden bir kısmı inanılmayacak kadar uzak
anımsayışları canlandıran ifadelere sahipti,
diğerleriyse bütünüyle yabancıydı bana.

Şimdi alçak pencereden göz kamaştırıcı bir tarza
aydınlatılmış odaya girdim ve böylece, biricik umut
anımda, çaresizliğin ve farkına varışın en kara
çırpınışlarına adım attım. Kâbusun gelmesi kısa sürdü,
çünkü adım atar atmaz hayal edebileceğim en korkutucu
gösterilerden biriyle karşılaştım. Eşiği henüz
geçmiştim ki tüm suratları allak bullak ederek ve
hemen her ağızdan en korku dolu çığlıkları kopararak,
tüm kalabalığın üzerine iğrenç yoğunlukta, ani ve
beklenmedik bir korku çöktü. Kalabalık çil yavrusu
gibi dağıldı ve gürültü patırtı ve panik arasında
bayılıp düşenler çılgınca kaçışan arkadaşları
tarafından sürüklendi. Pek çoğu elleriyle gözlerini
kapadı ve körlemesine, eşyaları devirerek ve pek çok
kapıdan birine ulaşmayı beceremeden duvarlara
çarparak, kaçıp gitmek için ileri atıldı.

Çığlıklar şok ediciydi; ve o göz kamaştırıcı odada tek
başıma ve sersemlemiş bir halde durup kaybolan
yankıları dinlerken yanıbaşımda duran, göremediğim
şeyin ne olabileceğini düşünerek titredim. İlk bakışta
oda boş gibi görünüyordu, ama cumbalardan birine
yaklaşınca orada kımıldayan birşey gördüğümü sandım –
benzer bir başka odaya açılan altın kemerli kapuının
ötesinde çok belirsiz bir hareket. Kemere yaklaşınca
varlığı daha iyi algılamaya başladım; ve o zaman,
yaşamım boyunca çıkardığım ilk ve son sesle – beni
neredeyse tehlikeli sebebi kadar tiksindiren berbat
bir uluma – neşeli bir kalabalığı çılgın bir kaçaklar
sürüsüne dönüştüren o kavranılamaz, tarifsiz ve ağıza
alınamayacak yaratığı tüm çıplaklığı ve korkunçluğu
içinde gördüm.

Yaratığın nasıl olduğunu biraz olsun tarif edemem,
çünkü kirli, esrarengiz, istenmeyen, anormal ve
tiksinti verici her şeyin bileşimiydi o. Çürümenin,
eskiliğin ve bozulmanın hortlaksı gölgesiydi;
hastalıklı ifşanın kokuşmuş görüntüsü, sevecen
toprağın hep gizlemesi gereken berbat yalınlıktı.
Tanrı biliyor ya, bu dünyaya ait değildi - ya da artık
değildi – ama dehşetle, yenmiş ve kemiksi hatlarında
insan biçemini andıran sinsi, iğrenç ve gülünesi bir
taklit ve küflü, parçalanmış giysilerinde beni daha da
titreten, ağıza alınmaz bir nitelik gördüm.

Neredeyse tamamen felç olmuştum, ama kaçmak için zayıf
bir çaba harcayamayacak kadar da değil; arkaya doğru
sendelemem isimsiz, sessiz canavarın üzerimdeki
büyüsünü bozmaya yetmedi. İçlerine tiksindirici bir
biçimde bakan camsı gözler tarafından büyülenmiş olan
gözlerim kapanmayı reddediyordu; ama neyse ki
bulanmışlardı ve korkunç nesneyi, ilk şoktan sonra,
ancak belli belirsiz görebiliyorlardı. Görüntüden
kurtulmak için gözlerimi ellerimle kapamak istedim,
ama sinirlerim öylesine sersemlemişti ki, bu emri tam
olarak yerine getiremediler. Yine de bu girişim
dengemi bozmaya yeterliydi; böylece düşmemek için
ileri doğru sendeleyerek pek çok adım atmak zorunda
kaldım. Bunu yaparken, ansızın ve acı verici bir
şekilde, çirkin, boğuk soluk alışlarını duyduğumu
sandığım leş kokulu yaratıın ne kadar yakınımda
olduğunu gördüm. Yarı çıldırmış olmama karşın, yine de
bana o derece yakın duran pis kokulu görüntüyü
itebilecek gücü bulduğumu fark ettim; kozmik
kâbussuluğun ve cehennemi kazanın bir felaket anı
içinde parmaklarım, altın kemerin altındaki yaratığın
çürüyen, uzanmış pençesine dokundu.

Çığlık atmadım, ama o an içinde, ruh katili anılardan
ibaret tez bir çığ zihnimi silip süpürürken, gece
rüzgarına binen tüm hortlaklar benim yerime çığlık
attı. O anda, olmuş olan her şeyi biliyordum;
korkutucu şatonun ve ağaçların ötesini anımsıyor ve
içinde durduğum, değişmiş binayı tanıyordum; hepsinden
korkuncu, kirli parmaklarımı onunkilerden ayırırken,
bana yan yan bakarak duran habis görüntüyü de
anımsıyordum.

Ama evrende acı olduğu kadar merhemi de vardır ve bu
merhem unutuştur. O anın azami korkusu içinde beni
neyin korkuttuğunu unuttum ve kara anılar patlaması,
yankılı bir imge karmaşası içinde yok oldu. Bir düş
içinde o hayaletli ve lanetli binadan kaçtım ve ay
ışığında hızla ve sessizce koştum. Mermer kiliseye
dönüp merdivenlerden indiğimde taştan kapağın
kımıldamadığını gördüm; ama buna üzülmedim, çünkü eski
şatodan ve ağaçlardan nefret ediyordum. Şimdi alaycı
ve dost hortlaklarla birlikte gece rüzgarına biniyor
ve gündüzleri Nil kıyısındaki mühürlü ve bilinmeyen
vadi Hadoth’un içindeki Nepren-Ka yeraltı
mezarlıklarında oyunlar oynuyorum. Biliyorum ki, ne
Neb’in kaya mezarlarının üzerindeki ay ışığı dışında
ışık, ne de Büyük Piramit’in altında verilen
Nitokris’in isimsiz ziyafetleri dışında herhangi bir
şenlik bana göre; yine de yeni vahşiliğin ve
özgürlüğün içinde yabancılığımın acısını neredeyse
unutuyordum.

Çünkü unutuş beni sakinleştirse de, hep biliyorum ki
bir yabancıyım ben; bu yüzyılda ve hâlâ insan
olanların arasında bir yabancı. Bunu parmaklarımı o
büyük yaldızlı çerçeve içindeki görüntüye uzattığımdan
beri biliyorum; parmaklarımı uzatıp soğuk ve boyun
eğmez, parlatılmış bir cam yüzeye dokunduğumdan beri.



H.P.Lovecraft