AMA BUNUNLA BİRLİKTE

Frengililerin burunları gibi düştü yol,
ırmağın duygululuğu tükürüksü akıp gitti.
Apak iç giysilerini birden sıyırdı park
ve ağladı haziranda, ayartık ve sevinçli.

Gittim alanına
tutuşmuş bir mahallenin
başta, peruk gibi kiremit taşından.
paniğe kapılmış insanlar, gördüler ağzımda
yarı çiğnenmiş çığlığı ayağıyla çırpınan.

Ama beni kargılamayacak, aşağılayamayacaklar,
çiçekler atacaklar ardımdan bir peygamber gibi.
anlıyor burunları kırık bütün onlar:
ozanı olduğumu sizlerin.

Korkuyorum meyhane döğüşü olmasından
mahşerinizin!
Tutuşan yapılar ve bütün o süprüntülerle
taşıyacak orospular beni, sanki tapınacak
şeymişim
ve tanrıyı gösterecekler bağışlansın diye.

Ve gözyaşı dökecek Tanrı yazdığım kitaba!
Sözcük değil ama, ulanan kasınçlar yığını:
ve dolaşacak göklerde şiirimle soluk soluğa
ve soluğu kesik okuyacak tanıdıklara onları.

Vladimir Mayakovski