ARNHEIM ÜLKESİNDEN

Ve bunca çağı, bunca yılları
arkamızda bıraktık, roket havalandığında
boşlukta sürüklenen duman bulutu gibi --

Bütün Arnheim ülkesi kar altındaydı, ama biz oradaydık.
Çamların yanındaki kulübelerden sarı bir ışığın vurduğunu
  gördük
buz tarlalarına ve kilometrelerce uzaktaki beyaz bir çukurdan
kahkahalar duyuldu açık seçik.
Aşağılara doğru yürüdük kolkola.
Biliyorum, sen bir düş sanıyordun bunu,
oysa oradaydık biz. Ve boru sesleriydi duyulan --
kayaların çevresinde gürültüyle çınlayan --
çöpleri ve mamut kemiklerini yakarlarken.
Çırılçıplak şarkı söylüyorlar, dumanlar içinde öpüşüyorlardı.
Bir çocuk ya da hayvanlarından biri ağlıyordu.
Delikanlılar buz parçalarını silkiyorlardı davullarından.
İnerek aralarına karıştık, ama elbette
hiçbir şey göremiyordu onlar.
Gene de sezdiler yaklaştığımızı, durup baktılar -- nerdeyse
  gözlerimize.
Onlar için havanın yer değiştirmesiydik biz,
beklenmedik bir rüzgar, ama elimizde değildi
korkularını denetlemek. İçlerinden biri ölüyorsa,
hiçbir şey yapamazdık. Ağlama sesi
yeni doğmuş birinden geliyordu: şarkının
nedeni buydu. Artık biliyorduk. Bir sevinçten
başka neydi durdurduğumuz?
Sen de aynı tedirginliği duydun
biliyorum, koluma sarıldın, bizle ilgili
sandıkları bir şeyin geçmesini bekliyorlardı.
Terli bir borazancı
ateşin içinden yanan bir odun alıp
gövdelerimizin olacağı yere fırlattı --
yalnızca onun korkusuzluğunu hissettik.
Demek ki, var olduğunu sandıkları her güce karşı böyle
  davranacaklardı,
görünsün, görünmesin.
Tanrılar yok Arnheim ülkesinde.

Gemiye işaret ettik; geri geldik;
hayatlarımız ve günlerimiz bize geri geldi, kayaların
ve tohumların anılarından çok daha derin izlerle.
Eylemdir zamandan edinilen anılar.


Edwin Morgan