57

Ay'ı yitirmişim, yalan söylüyorlar,
geleceğim kumdan farksızmış, yalan,
deyip durmadılar mı hep, soğuk dilleriyle:
evrenin çiçeğini sürgün edeceklerini.

"Semender'in asi amberini artık hiç şakıyamaz,
bir tek koyu var onun." demediler mi.
Geveleyip bitmek bilmez kağıtlarını
gitarımı susturmak istiyorlardı.

Yüreğini yüreğime çivileyen aşkımızın
alevli mızrağını gözlerine atıyorum,
parmakizlerine düşmüş bir yasemin dileyip.

Ve karanlıkta, gözkapaklarımın gecesinde, yitik,
yeni parıltı beni sarmaya gelince,
karanlığımı yenerek yeniden doğuyorum.


Pablo NERUDA