67

Tek, saydam ve ağır bir damla gibi
yağıyor Isla Negra'ya Güneyin büyük yağmuru
açıp soğuk yapraklarını karşılıyor onu deniz,
öğreniyor kadehin nemli yazgısını toprak.

Versin bana öpüşlerin oy ruhum
bu kekre suyu, bölgenin balıyla
göğün binlerce dudakta ılattığı kokuyu
denizin kış mevsimindeki kutsal sabrını.

Bir çağrıdır bu, tek başına açılıyor tüm kapılar,
uzun bir öyküyü mırıldanıyor pencerelerde su,
gök aşağıya inip köklere ulaşıyor,

ve gün, zamanla tuzla, gürültüyle, coşkuyla,
bir kadın ve bir erkekle, topraktaki kışla dokunmuş
kutsal ağı örüp örüp söküyor.


Pablo NERUDA