82

Gecenin kapısını örterken, aşkım,
bir yolculuk diliyorum loş bir alanda:
kapa düşünü, göğünle gözlerime gir,
yayıl kanıma, büyük bir ırmağa yayılır gibi.

Geçmişin günlük torbasına azar azar
düşen vahşi aydınlık, elveda,
saatin ışığına, portakala elveda,
selam, görünüp kaybolan dostum, karanlık!

Bu kadırganın, suyun, ölümün ve doğuşun üstünde
birleşmiş ve uyumuş ve yeniden dirilmiş,
ikimiz geceyle kanı evlendiriyoruz.

Kim yaşar, ölür bizle, kim dinlenir, kim uyur?
Bilemem, bildiğim tek şey göğsümde
şafağın armağanlarını bölüştürüyor yüreğin.



Pablo NERUDA