BURADA YAŞIYORUZ

Denizin ortasında
Alacakaranlığa komşu
Ve bu taşların ötesinde
Yaşayanlardan biriyim

Gelip gördüm
Olanı biteni
Kararımı verdim.

Gün yeni çekip gitmişti
Daha aydınlık her yan
Deniz, sayısız elleri olan,
Tuzdan bir aslan gibi
Boğuşuyordu

Açık yalnızlık türkü söyler orada
Ve ben yitik ve arı
Sessizliğe bakarak
Dedim ki:
"Ey köpüklerin anası
Sonsuz yalnızlık
Ben sevincimi buraya kuracağım
Görülmemiş acımı"

O günden beri dalgalar
Beni aldatmadılar
O gğnden beri derin bir gökyüzü tadı buldum
Suda, toprakta.
Ormanla deniz birlikte yanarlar
O günden beri
Yalnız geçen kışlarda

Toprağa sonsuz saygılar
Gökle okyanusun
İki dudak gibi birleştiğini
Bana gösterdi.
Az şey değil bu, değil mi ?
Bir yalnızlıkta yaşamak, birini beklemek
Çoğul sanıp kendini
Dirilmek tek başına

Her şeyi severim ben
Ve ateşler içinde bütün
Bir tek aşktır eskiyip kaybolmayan
Bu yüzden giderim yaşamdan yaşama
Gitardan gitara koşarım
Yok korkum gölgeden, ışıktan
Ve nerdeyse arı topraktan
Olduğum içindir
Sonsuzluk için kaşıklarım var

Böylece dostlar, kimse kendini aldatamaz
Evimi bulamaz, kapısız numarasız
Orada, aşağıda, karanlık taşlar arasında
Acı tuzun çırpınışına karşı
Yaşarız ikimiz, karımla.
Ordayız biz, aşağıda
Yardıma gelin bize, yardıma
Her gün biraz daha toprak olmamız için
Yarıma gelin, yardıma
Her gün biraz daha
Kutsal köpüğe dönelim
Dalganın soluğunda
Biraz daha.



Pablo NERUDA