PEDRO VALDİVİA’NIN KALBİ  

Bir ağaç dibinde enseledik,  
Valdivia’yı.  
Soğuk güneşin,  
İplik iplik ışınlarıyla,  
Tiftikten bir sabah;  
Ve,  
Yağmurlu bir rüzgar vardı.  
Tekmil gökyüzü,  
Ve gürül gürül gökgürültüsü:  
Bir kılıç yığınıydı,  
Bölük pörçük;  
Yüzü koyun uzanmış yatardı.  
Muhteşem sultanlığında:  
Dile geliyordu tarçın,  
Dile geliyordu tarçının:  
Islak ateş böceği parıltısı.  
Getirdik bezi,testiyi,  
Kaba kıumaşları getirdik:  
Gelin güveyilik örgülerimizden.  
Getirdik mücevherleri:  
Ayın bademleriydiler,  
Sanki.  
Getirdik davulları:  
Arokan ülkesini,  
Meşin ışıklara boğan.  
Doldurduk usuldan usuldan,  
İki kulplu ince uzun,testileri;  
Ve karanlık öz kökümüzden olma,  
Toprağın:  
Tepindik keseklerinde,  
Attık oyunu.  
Düşman yüze,çarpı çarpıverdik sonra,  
Sonra kestik,koçyiğit boynu.  
Öf bir güzeldi ki,  
Zalimin kanı:  
Dumanı üstündeyken daha,  
Bir nar gibi,böldük bölüştürdük.  
Bir mızrak hay ettik,  
Göğsüne sonra;  
Ve kalbi,  
Bir kuş gibi kanatlı kalbi;  
Attık içine,  
Arokan ağacının;  
Aldı da bir kan şorultusu.  
Ahacık bu an,  
Bedenlerimizden yuğurulmuş,  
Topraktan:  
Savaş şarkısı,  
Güneş şarkısı,  
Hasat şarkısı doğdu.  
Volkanların yücesine,  
Doğruydu:  
Üleştik kanayan kalbi.  
Ben,eda edince,  
Toprağın törenini:  
Bu tacın içine batırıyordum,  
Dişlerimi.  
Ver bana,  
Sendeki soğukluğu;  
Seni,kötü yaban seni.  
Ver bana,sendeki,  
Azman kaplan cesurluğunu,  
Kanındaki hıncı ver bana.  
Ver bana,  
Sana gelen ölümü;  
Ver ki peşimden gele,  
Gele de,  
Korku sala seninkilere.  
Savaşı ver bana,  
Getirdiğin.  
Atını ver bana.  
Ver gele,gözlerin.  
Ver bana,  
Burma burma karanlığı.  
Ver bana ,  
Mısır anayı  
Ver bana,atın dilini,  
Ver bana,  
Dikensiz vatan ver.  
Ver bana,  
Muzaffer barışı.  
Ver bana,havayı ver:  
Çiçeklenen Beyzadenin,  
Soluduğu,  
Tarçınlı havayı.  

Pablo NERUDA