UNUTMAK YOK

Neredeydin diye sorma
derim ki 'işte öyle'.
Topraktan söz etmeliyim kendini yok 
                              eden.
Ben yalnızca kuşların yitirdiği şeyleri bilirim
geride kalan denizi, kızkardeşlerimin ağlayışını.

Neden bu kadar çok bölge var? Neden bir gün
başka bir gün birleşir? Karanlık gece
birikir ağızda, neden? Neden ölüler vardır?
Nereden geldiğimi sorarsan
kırık nesnelerle konuşmam gerekecek,
acı kapkacakla,
kocaman hayvanlarla çürüyüp kokuşmuş
ve çorak yüreğimle.

Aklıma gelenler anılar değildi,
unutulmuşlukla uyuyan sarı güvercin de değil,
yaşlı yüzlerdi
boğaza sarılmış parmaklardı
yapraklardan düşen damlalardı bir de:
Günün karanlığı geçti gitti,
yaslı kanımızla beslenen.
İşte menekşeler, kırlangıçlar,
İşte bizi duygulandıran her şey,
İşte tatlı kartpostallar
zamanla sevimliliğin elele dolaştığı

Ama bu dişlerin ötesine geçmeyelim artık
Sessizliğin kabuğuna geçmesin dişlerimiz
Bilmiyorum çünkü nasıl yanıtlayacağımı:
Niçin bu kadar ölü var?
Niçin bu kadar çok deniz setleri
kırmızı güneşin yol yol çatlattığı?
Niçin gemi bordaların vuran başlar?

Ve niçin bu kadar çoktur
öpüşleri gizleyen avuçlar?
Ve niçin bu kadar
unutmak istediğim
çok şey var?




Pablo NERUDA