Ariel

Karanlıkta durağan.
Sonra kayalardan, uzaklardan
Akar maddesiz mavi.

Tanrının dişi aslanı,
Nasıl bir olduk böyle,
Topukların, dizlerin mili! -Sabahın izi 
	
Yarılır ve geçer, tutamadığım
Boynun kahverengi 
Kıvrımına benzer,

Zenci-gözü gibi
Çalı dutları kara
Kancalar atar --

Ağız dolusu kara tatlı kan,
Gölgeler.
Başka birşey

Çeker beni havaya --
Kalçalar, saçlar;
Topuklarımdan kar taneleri.

Beyaz 
Tanrıça, giyindiğim --
Cansız eller, cansız katı kurallar.

Ve ben şimdi
Buğdaya kopuruyorum, bir deniz ışıltısına.
Çocuğun çığlığı

Duvarda eriyor.
Ve ben 
Okum,

Ben uçan kırağı
Kendine kıyası,
Sabahın kazanı, kızıl göze

Göçme dürtüsüyle bir.

Sylvia Plath