ÇAĞIMIN İNSANI

Hala taş elinde, düşünde hala sapan
çağımın insanı. Uçaktaydın,
kanatları ölüm ve kötülük taşıyan,
- gördüm seni - ateş arabasında, darağaçlarında,
işkence çarklarında. Gördüm: sendin,
kıyıma inanan biliminle yanılmaz,
aşksız, İsasız. Öldürdün yine
hep öldürdüğü gibi ataların, öldürdüğü gibi
insanı ilk gören hayvanları.
Ve bu "dağa gidelim" dediği günkü
koku kardeşin kardeşe, bu kan
kokusu. Ve sana kadar, gününe kadar
gelen o soğuk inatçı yankı.
Unutun ey oğullar topraktan yükselen
kan bulutlarını, babalarınızı unutun:
kül altında kalmış mezarları, rüzgar
almış yüreklerini, karakuşlar almış.



Salvatore Quasimodo