ILARIA DEL CARRETTO'NUN YONTUSU ÖNÜNDE

Ayın yumuşak ışığı vurmuş tepelerine,
Serchio kıyısında kırmızılı mavili
kızlar koşuşuyor, güzel zamanlarındaki
gibi tıpkı senin, sevgilim; ve Akyıldız'ın
rengi soluyor, uzaklaşıyor gittikçe
ve hışımla dolanıyor martı ıssız kumsalların
üstünde. Yürüyor mutlu sevgililer
bu eylül akşamı, elleri kollarıyla
tamamlıyorlar yarım sözcüklerini
bildiğin. Hiç acımaları yok; ve sen,
bırakmadığı toprağın, ne yakınıyorsun?
Yapyalnız kaldın burada. Ürperişim
senin ürperişin belki de. Öfkeyle ve korkuyla.
Ölüler uzakta kaldı, daha da uzak yaşayanlar
arkadaşlarım benim, alçak ve susan.



Salvatore Quasimodo