NE DERSİN, RÜZGARLARIN ÇOBANI?

Ve yine o eski çoban boruları
ötüyor acı acı üstünde, apak
dere yataklarının yılan derileriyle,
Acquaviva yaylalarından geliyor sanki,
Platani'nin deniz kabukları sürüklediği
ayakları arasından sudaki çocukların
zeytin tenli. Ya da hangi topraktan
patlıyor tutsak rüzgar, yankılanan
sönen ışıktan çoktan; ne dersin,
rüzgarların çobanı? Ölüleri çağırıyorsun belki.
Duymuyorsun bile beni, karışmış denize
yansıyan ışıkla, kısık bağırışlarına
dalmış ağlarını çeken balıkçıların.


Salvatore Quasimodo