ÖLÜ GİTARLAR

Irmakla deniz arasında toprağım benim,
nerenin böylesine yavaştır sesi,
nerenin, dolaştığım yerler gibi
salyangoz yüklü sazlar arasında.
Elbette güz: vurdu mu rüzgar
yükselir telleri ölü gitarların, kara
ağzın üstüne, kımıldar ateşten parmakları
bir elin.

            Aynasında ayın
portakal göğüslü kızlar taranır.

Kim ağlıyor? Kim kırbaçlıyor atları
gök kızarırken? Bu kıyıda duracağız
boydan boya otluk ve sen aşkım
o sonsuz aynanın önüne beni
götürme: türkü söyleyen çocuklardır, görür
kendini onda ve yüksek ağaçlar ve sular.
Kim ağlıyor? Ben değil, inan: kızgın şaklamaları
akıyor bir kırbacın ırmakların üstünde,
hüzünlü atlar, kükürt şimşekleri.
Ben değil, yakan bıçakları var benim
insan soyumun, yanan ayları, yaraları.



Salvatore Quasimodo