TUFANDAN SONRA

  Bir tavşan durdu da yoncalarla kıpır kıpır çıngırak
çiçekleri arasında, örümcek ağları içinde doğru dua
etti gökkuşağına.
  Kayıplara mı karışacatı! o dört başu mamur taşlar,
ya çiçekler tam açmışken hem de!
  Çöp içinde yüzen ana cadde boyunca kerevetler
dizildi. Minyatürlerdeki gibi yukarlara asılmış bir
denize doğru kaldırıldı, gemiler çekildi.
  Mavi Sakal'ın evinde dere gibi aktı kan-ya mezba-
halar, ya o camları tanrı mühründen görünmez olmuş
kanlı meydanlar. Dere gibi aktı kan, bir o kadar da süt.
  Kunduzlar yapı yaptı. Kahveler tüttü kahve ocak-
larında. Camları hala zangır zangır camlı köşkte kara-
lar giymiş çocukların yaldızlı resimlere daldı gözleri.
  Çat! Kapı çalındı; köyün meydanlığında bir çocuk
fırıldaklarla tekmil kulelerdeki horozların aklına uyup
kollarını döndürmeye başladı, çakmak çakmak
sağanağın altında.
  Filan hanım kuyruklu bir piyano kurdurttu Alp
dağlarına. Katedralin binbir mihrabında kudas ve vahftiz
ayinleri yapıldı.
  Yollara düştü kervanlar. Harcedildi de buzların
hercümerciyle kutup gecesi, kuruldu İspilandit Oteli.
  O zamandan beri ay, kekik kırlarından gelen
ağlamaklı çakal sesleri işitir oldu- bir de meyva
bahçelerinde dolaşan tahta pabuçlu çoban türküleri.
Derken filize durmuş eflatun korudaki peri Evkarıs
geldi yanıma, dedi, bahar geldi.
  Kaynayın! pınarlar, taşın, katın köprüleri önünüze,
basın ormanları siyah kumaşlar, orglar, şimşekler,
gökgürültüleri, kabarın hadi çağlayın; hadi su;hadisene
keder, kaldırın ayağa selleri.
  Değil mi ki onlar senli-benli-gitti derler!O dörtbaşı
mamur taşlar! O açmaya varmış çiçekler! -değil mi ki
bir kasvettir kalan geriye! Ecenin haliyse malum,
toprak mangalının korlarını karıştırmaya dalmış
büyücü, bilir ya söylemez bizim bildiğimizi.


Arthur Rimbaud