HERO İLE LEANDER

Görüyor musunuz orda çağların ağarttığı
Karşılıklı bakışan şatoları,
Güneşlerde altın gibi parlayan;
Dalgaların Hellespont'ta
Yuvarlanışını köpüre çağlaya
Sarp kayalık boğazdan?
Duyuyor musunuz orda saldıran dalgaları,
Kırılan, çarptıkça kayalara?
Koparmış Asya'yı Avrupa'dan,
Ama bir şey yapamamış aşka.

Hero ile Leander'in kalbleri
Acı oklarıyla hissetti
Amor'un o kutsal Tanrı gücünü.
Hebe gibi güzeldi baharında Hero,
Leander'se yolu dağlara doğru:
Aklı fikri avda, güçlü gürbüzdü.
Ama babalarının öfkesi düşmanca
Birbirinden ayırdı bu bağlı çifti,
Aşkın tatlı meyvesi sallanıyordu
Tehlike uçurumlarında şimdi.

Orda,kayalık kulesinde Sestos'un
-Yüklenirdi dalgalar durmaksızın
Ve sular köpük köpük kıyıları döverdi-
Oturmuştu genç kız yalnız, yaslı
Bakışları Abydos kıyılarına karşı:
Oradaydı canı gibi sevdiği.
Ama, yazık, uzaktı karşı yaka:
Ne arada geçilecek bir köprü,
Ne kıyıda binilecek bir kayık;
Ama aşk buna da bir çare buldu.

Aşktır Labyrinthos dehlizlerinde
Sağlam ipliklerle yol gösteren kişiye;
Akıllı yapan aşktır aptalı,
Vahşi hayvanları sokan boyunduruğa;
Aşktır koşar elmas pulluklarla
Ateş soluyan boğaları.
Dokuz kollu Styx ırmağı bile
Atmaz geri, göze alıp sularına gireni;
Pluton'un karanlık ülkesinden
Aşktır çekip alan sevgiliyi.

Kabardıkça sular, köpürdükçe,
Özleyişin yakıcı alevleri içinde
Körükledi Leander'in de gücünü aşk.
Silinip de aydınlıklar gündüzkü
Hava karardı mı cesur yüzücü
Pontus'un sularına atlayarak
Yarıp zorlu kollarıyla dalgaları
Yüzüyordu o vefalı kıyıya doğru;
Orda, kule balkonunda yakılan
Bir meşale yolunu gözlüyordu.

Ve aşkın yumuşak kollarında
Isınabilir insan mutluysa,
Kalınca ardında çetin yolu aşmalar;
O zaman önünde tanrılar bağışı:
Aşkın onun için sakladığı
Mutluluk dolu kucaklaşmalar.
Sürer bu tat dalıp gitmiş sevdalıyı Aurora
Tatlı rüyalardan uyarıncaya kadar;
Uyarır da, aşkın koynundan
Denizlerin soğuk yatağına atar.

Böylece otuz güneş çok çabuk geçti,
Gitti hırsız güneşler ve bahtiyar çiftçi
Gizli hazlarından ettiler işte.
Gerdek gecelerinin o tatlı hazları
Tanrıların bile kıskandığı,
Her zaman diri, her vakit taze.
Tatmadı saadeti hiçbir zaman
Bir kimse ki göklerin meyvesini
Yeraltı ırmağının korkunç kıyısından
Çalmadı, koparmadı.

Hesper'le Aurora nöbetleşe değişe
Gelip gidedursunlar gökkubbede,
Sevdalılare görseler ya, ne gezer,
Düştüğünü ağaçlardan yaprakların:
Kış yaklaşıyordu öfkeli, azgın,
Geliyordu buzlu kuzeyler.
Varsa yoksa gözlerinde, sevinçli,
Günün sona ermesi gitgide;
Gecelerin o uzun bahtından ötürü
Zeus'a minnettar, kendi alemlerinde.

Birbirinin dengi oldu kefeler
Gökyüzünde eşit günler, geceler;
Güzel kız kulede bekliyordu,
Aşağıda kulenin kayaları, taşları
Koşmaktaydı uzakta güneşin atları
Gökkubbenin ötelerine doğru.
Ve deniz serilmiş dümdüz, sakin
Pırıl pırıl bir ayna örneği,
En hafif bir rüzgar bile yok
Kımıldatan bu kristal ülkeyi.

Şen şakrak yunuslar sürüyle
Oynaşırken ötede beride
Duru gümüş sularla ak pak,
Çizgileri karaya çalan gri
Denizin dibinden yükselirdi
Tethys'in ordusu birbirine karışarak.
Bir onlardı tek şahidi
Bu gizli aşk bağının,
Ama Hekate dünya durdukça
Ağzını bağlamıştı her birininin.

Hero seviniyordu denizin güzelliğine
Ve övgüler karatak sesine
Diyordu ona karşı:
"Güzel Tanrı: Sana inan olmazmış!
Kim uydurdu bunu, yanlış!
Sana hain, aldatıcı diyen mutlak yalancı!
Hain olan insanlar soyudur,
Baba kalbi insanlarda zalim.
Şefkatlisin, iyisin ama sen,
Üzer seni acıları sevginin.

Bu ıssız kule duvarında
Bir başıma, içim dolu dert, tasa
Solup giderdim sürekli üzüntüden;
Ama sen sevgilimi sırtında taşıyarak
Ne kayık, ne köprü, ancak
Sensiz onu kollarıma getiren.
Derinlerin dehşet dolu,
Korkunçtur dalgaların köpürünce,
Ama aşkın yalvarmasını duyar,
Yumuşarsın yiğitliği görünce.

Çünkü sana da ey denizlerdeki Tanrı
Eros'un güçlü oku saplandı:
Altın koçta kardeşiyle Helle
- Helle, gençliğinin en güzel çağında--
Kardeşiyle kaçtıkları sıra,
Uçarlarken tam senin üzerinde,
Vurulup Helle'nin güzelliğine
Karanlık boğazdan uzandın bir anda,
Koç sırtından çekip aldın
Helle'yi denizler altına.

Bir Tanrıyla bir Tanrıça
Derinlerinde suların bir mağara içinde
Şimdi ölümsüz yaşamakta.
Helle, önlenen aşkların yardımcısı,
Dizginler senin hırçın saldırışlarını,
Gemiciyi odur götüren limana.
Güzel Helle! Şirin, aziz Tanrıça!
Benim, sana yalvaran:
Getir bana sevgilimi bugün de,
Her zamanki yoldan!"

Sular artık kararmaya başlamıştı,
Hero'nun yaktığı meşalenin ışığı
Titrek, gidiyordu balkondan uzaklara:
Bu tanıdık işareti
Sevgili yolcu uzaktan görecekti,
Bulacaktı yolunu ıssız sularda.
Uzaklarda gürültüler, uğultular,
Kıvrılıyordu deniz kara kara,
Yıldızların ışığı sönmüştü,
Bir fırtına vardı eli kulağında.

Pontus'un genişleyen düzlüğünde
Sereserpe yayılmıştı gece,
Seller boşanıyordu bulutların koynundan,
Şimşekler çakıyordu havalarda,
Yarıklara, oyuklara sıra sıra
Kasırgalardı saldıran.
Allak bullak ederek dev gibi oyukları
Sular akıyordu geniş boğaza doğru,
Bir cehennem ağzı gibi yarılarak
Deniz dibi sanki oyuluyordu.

"Eyvah! Eyvah!" diye dövünüyordu zavallı.
"Yüce Zeus, bana acı!
Ah, ne ettim de yalvardım!
Ya duydularsa Tanrılar beni,
Ya o, hain denize attıysa kendini,
Ortasına kasırganın?
Kaçarken tekmil deniz kuşları
Telaşla yuvalarına,
Bunca fırtınaya göğüs germiş gemiler
Emin koyda barınmakta."

"Ah, şüphesiz, değil mi ki öyle cesur, atak,
Her gün yaptığını bu gece de yapacak,
Çünkü onu iten yüce bir Tanrıdır.
Ayrılırken onun bana ettiği
Aşkın kutsal yeminiydi:
Beni senden ancak ölüm ayırır!
Ah, işte şimdi
Boğuşur azgın dalgalarla,
Köpüren dalgalar
Onu kovuklara fırlatmada."

"Hain Pontus, dururken durgun
Hainliğini gizliyordun
Benziyordun bir aynaya;
Uyuyordu pusuda dalgaların,
Onu böylelikle kandırdın, aldın
Yalan dolan dolu zalim dünyana.
Şimdi akıntıların ortasında,
Değil mi ki dönüş yolu kapalı,
Aldattığın biçarenin üstüne
Boşalt korkularını!"

Kuduruyor, azıyordu fırtına,
Dalgalar benziyordu dağlara,
Kabarıyordu deniz, köpüre köpüre
Kayalarda patlıyordu,
Parçalanmadıkça yanaşamıyordu
Kaburgası meşeden gemiler bile.
Söndü birden fırtınadan meşale
-Karanlık yolların kılavuzu-
Dehşet doluydu sular,
Çıkılacak karada dehşet, korku.

Yalvardı Aphrodite'e Hero,
Kasırgaya emretsin de o
Dindirsin diye hırsı sularda;
Sert rüzgarlara adadı
Pek çok ışık sunuları,
Altın boynuzlu bir boğa.
Bütün Tanrıçalarına derin denizin,
Tanrılarına gökyüzünde bütün
Yalvarıyordu: Çalkalanan sulara
Ne olur, dindirici yağ dökün!

"Duy da benim feryatlarımı çık,
Çık, yeşil ülkenden artık
Aziz Leukothea!
Gemicilerin, ıssız ülkende
Fırtına zorlukları içinde,
Sen koşarsın çokluk yardımlarına.
Ona da o kutsal örtünü uzat,
Örülüşü sırlı örtü, uzat da,
Onu da kurtarsın dalgaların mezarından,
Sarılanı sağ salim nasıl kurtarıyorsa."

Ve sustu vahşi bora,
Işıl ışıl göğün kenarında
Yükseldi Eros'un atları.
Eski yatağında uysal, gürültüsüz
Akıyordu sular ayna gibi düz,
Gülümserken hava, su neşeli, tatlı.
Yumuşacık kırılırken dalgalar
Kıyıdaki kayalarda,
Sürüyüp getirdiler bir cesedi
Oynaşır gibi adeta.

Evet oydu, ölse bile
Sadık, ettiği kutsal yemine!
Hero onu bir bakışta tanıdı,
Ne kopan bir feryat ağzından,
Ne de bir yaş gözünden sızan,
Donmuş, bitik dikti bakışlarını.
Tesellisiz, bakıyordu dalgın,
Esir ışıklarına, ötelere;
Solmuş, sararmış yüzü
Asil bir alevle pembe.

"Ey yüce kuvvetler, anladım büyüklüğünüzü,
Çok sert gösterdiniz Tanrılık gücünüzü,
Korkunç, zalim, amansız.
Hayatım çok erken son buldu,
Ama tattım mutluluğu,
En güzel kaderi siz bana verdiniz.
Adamıştım vücudumu bir rahibe olarak
Yaşarken senin tapınağına,
Canım yoluna feda, sevinçli ölüyorum,
Ey Venüs, yüce Tanrıça!"

Uçarken elbisesi rüzgarda,
Fırlattı kendini dalgalara
Kule kenarından boşluğa doğru.
Sularının ülkesinde, üstte,
Tanrı aziz ölüleri döndüre çevire
Götürdü, kendisi de mezarları oldu.
Aldığı kurbanlara memnun
Sevinerek uzaklaştı,
Aktıı her zaman dolu kurnasından
Akışı sonrasız suları.

Friedrich von Schiller