ASİNE KRALI

Bütün sabah aradık durduk kalenin çevresinde
önce gölgeli yüzünden başladık; denizin
yeşil, donuk-öldürülmüş bir tavuskuşu göğsü-
ve aralıksız zaman gibi bizi kabul ettiği yüzünden.
Kayaların damarları iniyordu aşağı doğru
Suların dokunmasıyla budaklı, çıplak ve dal dal
asmalar canlanıyor ve onları izleyen gözler
kurtulmaya çalışıyordu bu usandırıcı sallanıştan
durmadan gücünü kaybederek.

Kalenin güneşi yüzünde, uzayıp giden açık bir kumsal
ve koca duvarlara elmaslar serpen ışık.
Tek canlı yok, uçup gitmiş yaban güvercinleri
ve Asine Kralı, iki yıldır durmadan andığımız,
kimsenin bilmediği, herkesin. -Homeros'un bile- 
 			   	        unuttuğu,
İlyada'da bir kelime, o da belirsiz,
altın bir ölü maskesi gibi buraya atılmış.
Parmağınla vurmuştun, hatırladın mı çıkardığı sesi?
Kazılarda bulunan çömleklerden çıkan o kof ses gibiydi
	ışıkta,
yankısı gibi sulara vuran küreklerimizin.
Asine kralı, maskenin gerisindeki boşluk,
her yerde bizimle, her yerde bizimle, bir adın gerisinde:
"Asine'de... Asine'de..."
				ve çocukların yontulan
istekleri kuşların kanat çırpması ve rüzgar
düşüncelerinin arasındaki boşlukta esen,
ve gemileri kaybolan bir limanda demirli:
maskenin gerisinde bir boşluk.
Hayatımızın altın kapağına oyulmuş
o iri gözleri, kıvrık dudakların, dalgalı saçların
	gerisinde
bir balık gibi yüzdüğünü gördüğümüz kara bir leke
denizin duru maviliğinde:
bir boşluk bizi hiç bırakmayan.

Ve o geçen kış uçup giden kuş
kırılan kanadıyla
hayatın sığınağı,
ve yazın menekşeleriyle oynamak için
ayrılıp giden kadın
ve sevinç içinde yeraltı dünyasını arayan ruh
ve iri bir çınar yaprağı gibi güneşin selinde
sürüklenen ülke
eski anıtlarıyla, bugünkü acılarıyla.
Ve bir türlü ayrılmıyor ozan, soruyor kendine
	taşlara bakarak
hala yaşıyor mu bunlar
bu yıkık çizgiler, bu noktalar, oyuklar ve kıvrımlar
	arasında
yağmurun, rüzgarın ve yıkımın buluştuğu bu yerde
yaşıyor mu, yüzlerin kımıltısı,
yumuşaklıkların biçimi
anlaşılmaz bir şekilde hayatımızdan ayrılıp gidenlerin
dalgaların gölgeleri ve denizin enginliğinde düşünceler
	olarak kalanların?
Belki de hayır, belki de sadece bir ağırlık kalan,
yaşayan bir varlığın ağırlığının özlemi.

Burada artık gövdelerimizden yoksun, eğilip
korkunç bir söğüdün dalları gibi, üstüste yığılmış gibi
	sürekli bir umutsuzluk içinde
ve bir yandan köklerinden sökülmüş sazları ağır ağır
	sürükleyen çamurlu sular,
imgesi sonsuz bir acının yargısıyla mermere dönmüş
	bir yüzün:
ozanın kendisi bir boşluk.
Elinde kalkanı, bir savaşçı gibi yükseliyor güneş
ve mağaranın derinliğinden ürkek bir yarasa
bir okun kalkana çarptığı gibi çarptı ışığa:
"Asine'de... Asine'de..." Acaba bu muydu Asine kralı
bu kalede bunca dikkatle aradığımız
bazan kendi parmaklarımızla tutarak onun dokunmuş 
	olduğu taşları?



Yorgo SEFERİS