FERN HILL

Ben işte öyle gencecik, tasasız bir çocukken seken evin ordaki
Elmaların altında, otlar nasıl yeşilse işte öyle mutluyken,
     Vadideki koruyu örten yıldızlı gece,
       Zamanın da izniyle bağırıp tırmanırken
     Hep öyle pırıl pırıl dipdiri gözlerinde,
Ve sayılan biriyken vagonların orada, prensi o elma köylerinin,
Bir kere zamanın da altında krallar gibi ardımdan sürüklendi
       Ağaçlarla dalları, arpalar, papatyalar
    Rüzgarın sağnağıyla ırmaklardan aşağı.

Yemyeşil, umursamaz, o mutlu avludaki ambarlar arasında ünlü,
Bir de türkü tutturup o çiftlik yurdummuş gibi,
    Yalnızca bir kerecik genç olan o güneşte,
       Zamanın da izniyle oynayıp koşuşurken
    Hep öyle pırıl pırıl tanrının esirgeyişinde,
Yemyeşil, pırıl pırıl, hem avcı, hem çobandım, buzağılar
Ses verirdi öttürdüğüm boynuza, tepelerde tilkiler donuk donuk
 havlarken
       Pazar çanı ağır ağır çınlardı
    O kutsal derelerin çakıllarında.

Gün boyunca hiç bitmeyen bir koşuydu, ne güzel, uzanan
 tarlalarda
Ev boyunda tarlalarca ekinler, bacalarda ezgiler, bir havaydı,
    Çalıyordu, su gibi, öyle güzel,
       Ateş bile otlar kadar yeşildi.
    Ve her gece o yalın yıldızların altında
Ben atımla yol alırken uykuya, baykuşlar da çiftliği uzaklara
 taşırdı,
Ay geceyi dolandıkça duyardım, ahırlarda kutsanmıştım,
    Öten kuşlar balyalarla uçardı, atlar birden
       Şimşek gibi karanlığa dalardı.

Sonra uyanmak ve çiftliğin beyaz bir gezgin gibi
Geri gelişi, çiğ içinde, omuzunda horozla: her şey
    Pırıl pırıldı, Adem ile Meryemdi,
       Gökyüzü yeni baştan bir araya geldiydi
    Ve güneş işte o gün yusyuvarlak ortaya çıktı.
Demek ki aydınlığın doğum gününden hemen sonraydı
O fırdönen alanda, büyülenen atlar da hızla çıkarken
    Soluklarının dumanı tüte tüte kişneyen yeşil ahırdan
       Övgünün ovalarına.

Ve sayılan biriyken tilkilerle sülünler arasında, gülen evin yanında
Yepyeni bulutların altında, yürek nasıl uzunsa, işte öyle mutluyken,
    Durmadan doğan günün aydınlığında
       Koşardım hiç aldırmadan,
    İsteklerim yarışırdı ev içinde savrulan samanlarla
Hiçbir şey umrumda değildi, gök mavisi uğraşımda, zamanın
O güzel sabah türküleri kulağıma geldikçe
    Çocuklar yeşil yeşil, altın gibi sapsarı
       İlk duadan çıkmış gibi onu izlerken.

Hiçbir şey umrumda değildi, o süt beyaz günlerde, zaman
Kucaklar kaldırırdı beni kırlangıçlı samanlığına elimin gölgesinde
    Durmadan yükselen ayın aydınlığında,
       Onun uçtuğunu bile duymazdım
    Yükselen tarlalarla at sırtında yol alırken uykuya
Uyanıp o çocuksuz ülkeden sürgit kaçan çiftlikte.
Ah işte öyle gencecik tasasız bir çocukken Tanrının esirgeyişinde
       Zamana yakalandım körpecik ve ölürken
    Türkümü söylediysem de denizler gibi zincilerimle.


Dylan Thomas