GRODEK Akşam oldu mu sonbahar ormanları Sarsılır sesiyle kan kusan silahların, Altın ovalarla mavi göller üzerinde güneş Çoğalan kederiyle devrilir gider; Gecedir, örter can çekişen savaşçıları, Ve keskin çığlığını parçalanmış ağızların. Ne var ki içinde öfkeli bir Tanrı'nın Otuduğu o kıpkızıl bulutlar, Çayırların üzerinde sessizce toplar Akıtılan kanı, ay ayazında; Bütün yollar siyah bir çürümüşlüğe çıkar. Altın dalları arasında gecenin ve yıldızların Salınır kızkardeşin gölgesi suskun ormanda, Selamlamak için ruhunu kahramanların, Ve kanlı başları; O anda sesi duyulur hafiften Sazlıkta sonbahar flütlerinin. Sen ey gururlu hüzün! Siz tunçtan sunaklar Dev bir acıyı besliyor işte ruhun sıcak alevi, Doğmayacak torunlar. Georg Trakl