MEZMUR

Sessizlik; sanki sonbahar duvarı boyunca çökmüş körler,
Kulak kabartarak kargaların uçuşuna o çürük şakaklarla;
Sonbaharın altın sessizliği, babanın güneşle parıldayan yüzü
Akşam oldu mu yozlaşır eski köy kahvengi meşelerin durgunluğunda,

Kırmızı çekiş vuruşu nalbantların, çarpan bir yürek.
Sessizlik; o ağırlaşmış ellerde saklar hizmetçi kız sümbüllü alnını
Dalgalanan ayçiçekleri altında. Kırıcı gözlerin
Korkusu ve suskunluğu doldurur kararan odayı, yaşlı kadınların
Çekingen adımları, karanlıkta ağır ağır sönen erguvan ağzın kaçışı.

Şarapta sessiz bir akşam. Alçak tavan kirişlerinden
Düştü bir gece kelebeği, mavi uykuya gömülmüş bir peri.
Avluda kuzu keser bir yanaşma, tatlı kokusu kanın
Kuşatır alınlarımızı bulut gibi, çeşmenin koyu serinliği.
Ölen yıldız çiçeklerinin hüznüdür, durur, rüzgarda altın sesler.
Gece olunca bana bakıyorsun çürümüş gözlerle,
Yanakların toz olup çöküntüye uğradı o sessizlikte.
Böyle ağır ağır söner ateşi bir yabanıl otun, derinlerde susar siyah köy
Sanki haç inmektedir mavi Çarmıh Tepesi'nden,
Suskun toprak atar ölüleri dışarıya.


Georg Trakl