YURTTAŞLAR

Kazadan sonraki gece, çiçekbozuğu bir adam
gördüm düşümde
daracık sokaklarda şarkı söyleyerek dolaşan.
Danton!
Öteki değil- -öyle yürüyüşlere çıkmazdı
Robespierre.
Her gün bir saat
sabah tualetine ayırır, geri kalan vaktini de
Halka.
Bildiriler cennetinde, erdemin dişlileri 
arasında.
Danton
(ya da onun maskesini takan adam)
ayaklıklar üstünde dururdu sanki.
Aşağıdan gördüm yüzünü:
engebeli ay gibi, yarısı aydınlık, yarısı yas
içinde.
Bir şeyler söylemek istedim.
Göğsümde bir ağırlık: o kurşun ağırlık
saatleri işleten,
akreple yelkovanı döndüren : I.yıl, II.yıl...
Sanki kaplanların kafeslerindeki talaştan
gelen ağır bir koku.
Ve- -her zaman düşlerdeki gibi- -güneş yok.
Ama dar sokakların duvarları
aşağı doğru bekleme odasına kıvrılırken
parlıyordu, o eğri boşluğa doğru,
bekleme odasına, hepimizin...

Thomas Tranströmer