SAHNE

                     Sahne...
                         üzerimdeki lanet ....
                     öfkeli ruhumun pisliği...

                     Gençtim.
                          Tırmanmak isterdim sütunlara,
alkış yağmurları ve çiçekler isterdim
bir adım ileri çıkıp
                           durduğumda gülünç hissederdim kendimi,
üzerimde bale pabuçlarının talk pudrası,
Ve henüz,yoktu söyleyecek sözüm,
bir tek şu içimdeki, boğazımdaki
                                canlar,
ve birşey öylesine çabalıyordu ki dışarı çıkmaya
kaçırmazdı onu hiçbir sahne korkusu.
Ve çatlayan sesimden bir ağlama döküldüğünde
kırarak kendini bağırmaya başlıyordu zaman
ve ben işte o anla bütünleşiyor
                              ve BEN BEN OLUYORDUM.
Ve sahnede
                     ışıkların ateşten çizgisinde
sanki,küçük korlarını karanlıkta gizleyen
o hala söylenmemiş şeyler ansızın doğuyordu içime
ve ben koskoca bir ışık topu oluveriyordum.

Harekete geçmisti sahnenin hünerleri
ve yanıbaşımızdaydı ün, bir üçüncü kişi.


               ........
Ama bak bana ne yaptın,
                       Ey sahne
yatıştı mı açlığın?
Şiirim yumuşayıp ,yozlaşmadı,
ama daha da edepsizleşti
               biçemi ve konuları.
Sahne,
    sen verdin kıvılcımlar saçacağım ışığı bana
ama aldın benden,o yumuşacık gölgeyi ve o ince parıltıyı.
Çekilmez acılardan kararıyordum.
Kocaman pankartlar boyuyordum,
                              bir yandan da
büyük bir salonda,
                   özellikle balkondan
suluboya görünmez diye bahaneler uyduruyordum.
Sessizliği değil, gökgürültüsünü
                          yüce bilmiştim,
çünkü o zaman kolay kolay yanılmıyordu insan.
Çevreme saçabiliyordum tüm parlak renkleri,
                                    düşünüyordum insanları,
ama unutuvermiştim tanıdık gölgelerin de benim kadar
                                     güçlü olduklarını.
Ve daha da kötüsü,
izleyiciler paltolarını giyip giderken
binlerce insan arasında dağılıyordu parçacıklarım,
ve ben yabancılaşıyor,
                          terkediyorum salonu.
Ve öteki ben,
              boncuk boncuk terler içinde,
otururdu makyaj odasında,
       tükenmiş bir büyücü,

otururdu,içindeki öteki yüzlerin
                        tanınmaz hale getirdiği
bin bir suratlı bir büyücü.

Yevgeni Yevtuşenko